شیخ امین‌الدین بلیانی کازرونی از عارفان و مشایخ تصوف ناحیه فارس در سده هفتم و هشتم قمری است. وی در سال ۶۶۸ هجری قمری به دنیا آمد، پدر و اجداد پدری او همه از علماء مشایخ و عارفان زمان خود بودند وی در سن ۷۷ سالگی و در سال ۷۵۴ ه.ق در خانقاه خویش درگذشت.
نسب شیخ امین الدین، به ابوعلی دقّاق می‌رسد. وی در روستای بلیان در کازرون متولد شد. از خاندان بلیانی در فارس افراد سرشناسی در نسل‌های پیش و پسِ وی برخاسته‌اند که وی یکی از نامبردارترین و تأثیرگذارترین آنهاست. وی از شاگردان شیخ ابواسحاق کازرونی، استاد حافظ شیرازی و مرشد مستقیم خواجوی کرمانی است.
بقعه شیخ امین الدین یا خانقاه علیا در شمالی‌ترین قسمت شهر فعلی کازرون واقع شده‌است. مصالح بکار رفته و نوع معماری این بنا شباهت زیادی به معبد آناهیتای بیشاپور دارد. مرمت ضلع جنوبی، سفیدکاری، برچیدن فضاهای الحاقی از جمله اقداماتی است که بر روی بقعه در دست انجام است.
حافظ دربارهٔ وی قطعه‌ای چنین سروده‌است:
| به عهد سلطنت شاه شیخ ابواسحاق | به پنج شخص، عجب ملک فارس بود آباد | |
| نخست پادشهی همچو او ولایت بخش | که جان خویش بپرورد و داد عیش بداد | |
| دگر مربی اسلام شیخ مجدالدین | که قاضیای به از او آسمان ندارد یاد | |
| دگر بقیهی ابدال شیخ امین‌الدین | که یمن همت او کارهای بسته گشاد | |
| دگر شهنشه دانش عضد که در تصنیف | بنای کار مواقف به نام شاه نهاد | |
| دگر کریم چو حاجی قوام دریادل | که نام نیک ببرد از جهان به بخشش و داد | |
| نظیر خویش بنگذاشتند و بگذشتند | خدای عز و جل جمله را بیامرزاد |
